بارانی ترین سفر

هوالغریب....

وقتی رفتم حلالیت خواستم...با حالی رفتم که خودم هم از یاد آوریش می ترسم...تا چشمانم حرمش را ندید باورم نشد...باورم نشد که زائر حرمش هستم....صبح تاسوعا رسیدیم...و من بیقرار بودم...هوای مشهد هم که سرمایش به استخوان سوز بودنش معروف است...اما بارانی در کار نبود....فقط ابر بود و ابر...

و من بودم و چشمانی که بیقرار دنبال آن حرم آسمانی بودند...

آرام راه میرفتم و صدای عزاداری دسته ها تمام وجودم را میلرزاند و مات آن همه شکوه شده بودم...آن قدر مات که حتی اشک هایم هم خشک شده بودند...

سرم را که بالا آوردم...دیدمش...آن گنبد طلایی را از دور دیدم...لحظه ای در جایم ایستادم...

و همان نگاه بس بود برای شکستن بغض چند ماهه ام...

و من باریدمُ باریدمُ باریدم...

و بعد احساس کردم که دیگر راه نمی روم...سبک شده بودم...دلم خالی شده بود...

واای اگر بخواهم بگویم ساعت ها حرف دارم برای زدن...

برای نوشتن...

اما این بار میخواهم خسیس شوم...می خواهم همه ی حرف ها و عهدهایم با امام رضا در شب عاشورا و شب شام غریبان که یک بار رسما جان دادم بماند بین من و او...

روز بعد از عاشورا آن هم درست وقتی که می خواستم نذرم را ادا کنم مشهد بارانی شد...و این باران شد ارمغان خداوند که نذرم را قبول کرده و من گویی در این دنیا نبودم وقت ادای نذرم...آن قدر احساس سبکی می کردم که انگار مثل یک پر به بی وزنی رسیده بودم....

و این که هیچ گاه این سفر و باران هایش را فراموش نخواهم کرد و عهدی که با امام رضا در باران بستم...

اگر بشود باز هم ازین سفر در طول محرم خواهم نوشت...فعلا بگذارید قدری از این همه گیجی و اعجاز این سفر بیرون بیایم...قطعا باز هم خواهم نوشت...

سبــــــــــــــــــــــــــــز باشید...