لکنت

هوالغریب....

امروز بغض کردم...سنگین شدم...اما اشک نریختم...فقط نگاه بودم...می دانم که اشک نریختن ها به ضررم است اما چه کنم که چشمانم یاری ام نکردند...

اما خب ساعت ها روی زمین سرد پشت بام تنهایی هایم دراز کشیدم و به ماه خیره شدم...به  ماه که از اول محرم شده تمام چیزی که نگاهش می کنم...

ساعت و سرما برایم بی معنا شده شده بود و من ساعت ها روی موزاییک های سرد غرق ماه بودم و دنیا دنیا حرف که می ماند گوشه ی دلم...شاید روزی گفتمشان...گفتمشان که چه ها گذشت بین من و هلال ماهِ محرم...

بگذار بیشتر نگاهت کنم هلال کوچکم...

شب ها دیگر همیشه نگاهت می کنم...