برهوتِ عاشقی...

هوالغریب....

دیگر رسید...وقتش آمد...بعد از چند ماه انتظار بالاخره رسید...وقت عاشقی رسید...صدای پای محرمِ ارباب نزدیک تر از همیشه اش شده است...

ارباب خوبی ها...بالاخره آمدی...بالاخره رسیدی به اوج عشق بازی ات با خدایت...آمدی و رسیدی به صحرای دلدادگی ات...رسیدی به برهوت...رسیدی به برهوت بی آب و علف که تنها خودت مرد گذشتن از آن بودی و بس...

از پس خوندن آن دعای عرفه ات و آن همه زیبایی حرف هایت که لرزه می انداخت بر وجودم رسیدی به برهوتِ گذشتن... رسیدی به برهوتِ قربانی کردن...رسیدی به برهوتِ عاشقی...رسیدی به برهوتِ عطش...

رسیدی به اوج آن حدیث پیامبر که هر بار که می شنومش با همه ی وجود می لرزم که:هر کس را دوست داشته باشم او را می کشم...رسیدی...رسیدی به سرزمین بلا...رسیدی به آنجا که خدا عرشش را برایت تا بدان جا پایین آورد...رسیدی به نقطه و لحظه ای که خداوند خواست تو را بر آن قوم پر از نامردی پیروز گرداند اما تو خود نخواستی...خواستی که بندگی کنی...بندگی یعنی تو...یندگی یعنی آن گونه که تو از اسماعیل هایت گذشتی...

آخ که محرمت چقدر حال مرا غریب می کند...ارباب من تنها خودت می دانی که آن لحظه ی آخر و در آن نگاه آخر چه چیزی از تو خواستم...

آخ که سراسر آن سفر برایم معجره بود...معجزه هایی که بعد از یک سال و چند ماه هنوز هست...

ارباب خوبی ها...

خوش آمدی به کربلایت...

خوش آمدی به اوج گذشتن ها...خوش آمدی...

خوش آمدی اربابم به کربلایت...

***چه کربلاست که آدم به هوش می آید...    هنوز ناله ی زینب به گوش می آید...
چه کربلاست کزآن بوی سیب می آید....       صدای ناله ی مردی غریب می آید...

**ارباب من...تنها خودت شاهدی که با چه حالی اینجا را سیاه پوش محرمت کردم...اربابم به حق شش گوشه ات دست خالی برم نگردان...