نفسی دوباره!!

هوالغریب...

ساده پرسید می خواهی زنده شوی؟

پاسخ نداد..انگار سال ها بود که مرگ بر تمام وجودش سایه انداخته بود...انگار خنده با همه ی وجودش قهر کرده بود...

مردن را با تمام ذرات وجودش حس کرده بود...حال او از نفس های دوباره میگفت...اصلا برایش تصور نفس های دوباره هم امکان نداشت...

اما مات و مبهوت نشسته بود و به زندگی نگاه میکرد و به او...زندگی را خدا در دستاتش ریخته بود...دستانش پر شده بود از نور...دستانش برق میزد...دخترک یک بار مردن را تجربه کرده بود...پس از مردن هراسی به دل نداشت...

زندگی اش را در دستانش داشت...با کوچکترین تلنگری زندگی اش از هم می پاشید اما با خودش مدتی به قدر نفسی فکر کرد و تصمیمش را گرفت...زندگی در دستانش بود...میدانست که مرگ دیر یا زود به سراغش خواهد آمد پس احتیاط را گذاشت کنار و زندگیِ در دستانش را پاشید به سمت آسمان و شروع کرد به دویدن...

آری...دخترک می خواهد بدود...سبک تر از همه ی عمرش...آزاد تر از همیشه...

دخترک...بدو!!!زندگی سهم توست...آزاد تر و رها تر از همه عمرِ کوتاهت بدو...زندگی را بر سرو صورتت بپاش و دلت را تنها به آسمان بسپار و رها شو...

بدو و قدر زندگی که او ارزانی ات کرد را بدان!!!

راستی هیچ گاه یادت نرود دخترک!! این که همیشه در لحظه ی جان کندن فرشته ای به سراغت خواهد آمد...فرشته ی لحظه ی جان کندن شاید فرشته ی نجاتت باشد...فرشته ها همیشه فرشته ی مرگ نیستند...خوب به چشمان فرشته ات نگاه کن!!!خودش را معرفی می کند که چه فرشته ایست!!!