عشق

هوالغریب...

عشق کور است و من هم کور شدم....مدتیست که چشمانم سویی ندارد و کور شده...آخر عاشقش شده ام...چیزی که همیشه از آن گریزان بودم...اما حال بدجور گرفتارم کرده...

کورم کرده...

اما اتفاقات این چند وقت اخیر چشمانم را نوری تازه بخشید...می خواهم چشم باز کنم...می خواهم دیگر عاشق نباشم...تنها دوست داشته باشم...ببخشم و زندگی کنم...با وجود تمام دردها و بی کسی هایم...من دست کشیدم...از همه چیز...از عشق...

همیشه انکار می کردم که عاشقم ولی حال می گویم که عاشق بودم...عشق بزرگترین خطای آدمیست...

و من بزرگترین خطای زندگی ام را مرتکب شده ام...عاشق شدم ولی حال دیگر عشق را نمی خواهم...

تنها دوست داشتن برای دل کوچکم کافیست...می خواهم به سان اقیانوسی بی کران دوستش بدارم اما عاشق نباشم...کور نباشم...

دریایی باشم برایش که هر وقت دلش خواست در وجودم شنا کند...

کور نباشم و چشمانم را به روی حقایق نبندم...کور نباشم و چشم باز کنم و جز خدا کسی را نبینم...جز خدا عاشق کسی نباشم...عشق تنها زیبنده ی وجود خداست و بس...

عشق جایش در میان آسمانیان است نه در میان زمینیان...

عشق برای ما زیاد است...

عشق حرمت دارد که ما آدمیان هنوز حرمتش را بلد نیستیم...

من هنوز باید درس پس بدهم...

اما عشق را دیگر نمی خواهم...

تنها همین...