روزای بی تو...

هوالغریب...

یادت است برایت این گونه خواندم:

تو روز و روزگار من بی تو روزای شادی نیست

تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیست...

دیدی گفتم به دنیا اعتمادی نیست؟دیدی گفتم که بازی مان می دهد؟...سردت می کند در بین تمام آوارها؟

اما این روزها عجیب دلگیرم...دلگیرم از تمام خودم...از تمام تو....از تمام نبودن ها..از تمام سردی ها...از تمام نبودن هایت...

و از تمام نبودن هایم....

نمی دانم به کدام بهانه این بار بودنت را التماس کنم...چون بهانه های من برایت کافی نیست...همیشه این را گفته ای...شاید هم به قول تو من زیاد خوش بینم...اما میدانم که دلم به من هرگز دروغ نمی گوید...می دانم که دلم برای بودنت کافی نیست...آن قدر بزرگ و کافی نیست که راضی ات کند دل خوشش باشی...حتی با وجود تمام سختی ها و مسافت بینمان...

راستش این بار نمی دانم که چگونه بودنت را بخواهم...آخر بودن که دلیل نمی خواهد...اما انگار تو این را فراموش کرده ای...برای بودن دنبال دل خوشی هستی...من این جایم ولی...هستم...نفس می کشم...زنده ام...

چقدر درد دارد که باشی ولی این گونه...نمی دانم چه بگویم...

سکوت آخرین سنگر من است...شاید وقتش رسیده که بایستم و تنها از دور نگاهت کنم که با دنیای بدون من چه می خواهی بکنی همه ی وجودم...