مدار صفر درجه

هوالغریب...

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید              وقتی ابد چشم تــــو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تــــو را در آسمان ها می کشید       وقتی عطش طــــعم تــــــو را با اشک هایم می چشید

                    من عـــــــاشق چشــــــمت شدم                   در عقل بود و در دلی

                                                  چیزی نمی دانم ازین دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن                 دنیا همان یـــــک لحـــــظه بود

                          آن دم که چشـــــــمانت مرا                      از عمــــــــق چشمانم ربود

وقتی که مـــــــن عاشق شدم                         شیطان به نامـــــــم سجـــــــده کرد

               آدم زمیـــــــنی تر شد و                                عــــــالم به آدم سجــــــــده کرد

                      مـــــــن بودم و چشـــــــــمان تـــــــــو                       نه آتشی و نه گلی

                                                  چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

پ.ن: هر چند که تا به امروز عشق را به گونه ای که همه می شناسند تجربه نکرده ام اما این روزها به یاد روزهای پخش سریال فیلم مدار صفر درجه و شعر بی نظیرش که از آن زمان عشق را با آن شناختم ورد زبانم شده است...و حال می بینم که شعر دکتر افشین یدالهی عجب شاهکاریست که جمله جمله اش به آدمی می گوید که عشق چیست...


فقط یک چیز:خدایا یکی از ماهی هایت اشک هایش آب تنگش را شور کرده...اندکی نفس می خواهد و تازگی...خدایا می دانم حواست هست...اما ماهی ات بی تاب است و بی طاقت...پناه تمام بی کسی ها و دردهایش شو...

یک موی دیگرش هم سفید شدها!!!