مشهد آن هم در اوج ناامیدی....

هو الغریب...

دلم رفتن می خواست...باید می رفتم...آخر  دلِ تنهایم شکسته بود و برای التیام دردش باید می رفتم...آن شب از ته دل خواستم و خواندمش تا اجابتم کرد...خواستم مرا مهمان مشهدش کند و او هم پناه دلِ شکسته ام شد... 

رفتم...با روحی خسته ...رفتم تا چند روزی را دور از همه چیز تنها به خودم و او فکر کنم...هر چند کوتاه بود اما همین هم غنیمت بود...هر چند که مجبور شدم زود تر برگردم... 

وقتی برای بار اول آماده شدم برای حرم...تمام وجودم می لرزید...مشهد هم سرد بود و ابری...اما لرزشم برای سرما نبود... 

حسِ اولین زیارت بهتر است ناگفته بماند و بماند برای من و او.... 

امام رضا خودش شاهد حالم بود...پس بهتر است این حس ناگفته بین خودمان بماند...و این دردی که شاید هیچ کس عمقش را درک نکند... 

و تنها خدا خودش از این درد خبر دارد... 

و چه سخت است...انصافا سخت است... 

حرمش همیشه مایه ی آرامش بوده برایم...بارها برایش کبوتر برده ام...کبوتر هایی که به آن ها حسودی ام میشود که در آنجا پرواز می کنند... 

روبه روی ضریحش نشستم ..درست روبه روی ایوان طلا....همیشه آن جا می نشینم...و برایش تا میشد درد و دل کردم...مثل همیشه... 

برایش نوشتم تا یادم بماند که در مشهدش چه خواستم... 

خدا را چه دیدی شاید معجزه شد خوبه من.... 

تنها همین... 

بیشتر نمی نویسم زیرا تنها او باید بداند که می داند... 

...

**زمان خیلی کوتاهی مهمان حرم پر از امنیتش شدم...و چون به فاصله ی کوتاهی جور شد و آماده شدم  که برم مشهد فرصت نشد بگم قبل رفتن...عذر تقصیر... 

...