پایـــــیز

هو الغریب... 

 از وقتی به یاد می آورم از آمدن پاییز به وجد نمی آمدم...همیشه برایم پر بوده از دلتنگی و استرس...از آمدنش همیشه دلم یک جوری شده...آن قدیم تر ها استرسش به خاطر باز شدن مدرسه ها بود و حال که چند سالیست از مدرسه رفتنم می گذرد نوبت این رسیده که پاییز برایم دلتنگی بیاورد...تنها خوبی اش برایم باران هایش بوده...باران هایی که حتی آن ها هم بوی دلتنگی می دهند...باران برایم پر است از نشانه...نشانه هایی که وقتی می آیند زنده ام می کنند...و یادم می آورند که امید هست هنوز...حتی در اوج نا امیدی... 

زیبایی زیاد دارد اما بادهای پاییزی همیشه دلم را یک جوری می کند....  

 یک جور ِ پر از دلتنگی... 

مینویسم آن هم با صدای زوزه های باد...باد می خواند و من می نویسم... 

چه قدر حرف هایم به صدای باد می آید...چه خوب!!! 

ترجیح میدهم قدم بزنم...در پارکی که همیشه شاهد قدم زدن های من بوده...در پارکی که همیشه عاشق درخت های بید مجنونش بودم و هستم...قدم می زنم در بادی پاییزی...بادی که خشک می کند درختان سبز را...و زیر لب زمزمه می کنم همین آهنگ را... 

پاییز ِ پر از دلتنگی من! زود تر تمام شو...دیگر دلم تاب این همه دلتنگی را ندارد... 

در پس این روزها منتظرم تا زمستان برسد...فصل مورد علاقه ام...زمستان نجیب و سپیدم زودتر بیا که من تنها امیدم به آمدن توست تا با آمدنت تمام کتی تمام دلتنگی های مرا و مثل تو سپید شوم... 

سپیدی رنگ فصل من است...من هم در شبی سپید به این دنیا آمدم... 

زمستانِ نجیبِ من امسال از همیشه ات زود تر بیا... 

منتظرم زمستانم...   

                                منتظر...

***نوشته شده در غروب یکی از همین روزهای پر از دلتنگی پاییزی... 

این هم عکس پارک پر از بید مجنونی که چند سالی است شاهد قدم زدن های من بوده... 

**وب عزیزم...سنگ صبور من سه ساله شدنت مبارک...دیروز یعنی 28 مهر سنگ صبور من سه ساله شد... 

**یک شنبه روز دحوالارض هستش...در حق هم دعا کنیم...مخصوصا همه ی بیمارها... 

التماس دعا....