سفر عشق...

هوالغریب
 

 گاهی نوشتن چه سخت میشود...همین ابتدا می گویم که این بار نوشتن برایم از تمام وقت های دیگر سخت تر شده است...زیرا از همین ابتدا با دستانی سرد و لرزان می نویسم از احساسم...باور آن چه می گویم برای خودم هم سخت است...امسال در همین ماه رمضانی که گذشت و درست در شب 21 ماه رمضان به سفری دعوت شدم که مدت هاست هوای رفتنش دلم را حسابی درگیر کرده...آن هم درست در شرایطی که امبدی به این سفر نداشتم...چون دوبار از این سفر باز مانده بودم هر بار به یک دلیل...اما این بار دیگر همه چیز جدی شده است و من مهمان 6گوشه ی حرم او خواهم شد... 

تا نبینم باور نخواهم کرد که رفته ام...برای همین هم حتی به خودم جرائت نمی دهم که بگویم که عازم کربلایم...هر گاه دیدم با همین دوچشمم باور خواهم کرد که دعوت شده ام به 6گوشه اش... 

همین سه شنبه عازم این سفر خواهم شد تا با چشمان ناتوانم تمام شنیده هایم را ببینم و به آن ها باور حقیقت بدهم...ببینم و باوری بدهم به اعتقاداتم از جنس ایثار،از جنس عشق...از جنس مردانگی...چیزی که این روزها یافتنش چه سخت است در بین این همه نامردی.... 

و ایمان بیاورم به این گفته که در کربلا چیزی جز عشق نبوده و نیست... 

اوج عشق بازی با محبوب و گذشتن از همه چیز در راه محبوب... 

این ها هنوز خیلی زود است درکش برای ذهن من...حتی گفتنش هم دلم آدم را می لرزاند که بخواهی این گونه با معشوقت عشق بازی کنی چه برسد به این که در حقیقت این گونه عشق بورزی... 

در مورد این می توان کتاب ها نوشت و باز هم حق مطلب را نمی توان ادا کرد...ولی نه با زبان کم توان من... 

به راستی که زبانم بند آمده و نمی دانم چه بگویم از احساسم...کم آوردم در مقابل بیان احساس نابی که تا بحال تحربه نکرده بودمش...چه کم آوردن شیرینی!! 

شاید بهتر باشد همین طور ناب بماند... 

و به راستی که چقدر بیزارم از این که عقده ای ظاهر بین سعی می کند که این واقعه را اوج مظلومیت جلوه بدهند...و با تکیه بر این سعی کنند که مردم را به گریه بیندازند شاید از یاد برده اند که عاشورا شکوه است و عظمت... 

باید قد راست کرد و سر بالا گرفت و با عظمت از این همه شکوه حرف زد...آن وقت این شکوه است که اشک به دیدگان می آورد...این که ما چقدر کمیم در برابر این عظمت...
 

نه این که بشینیم و  بر این اشک بریزیم که امام حسین را در اوج مظلومیت به شهادت رساندند و بر نحوه ی شهادت آن حضرت اشک بریزیم... 

حرف ها زیاد است ولی شاید بهترین چاره سکوت باشد در مقابل این همه عظمت... 

تنها می توانم بگویم که دوستان حلالم کنید... 

به یادتان خواهم بود اگر لیاقت داشته باشم...  

‌***شرمنده که نشد برای خداحافظی به تک تک وب ها بیام...اما به یادتون خواهم بود...کمی با عجله آماده شدم برای رفتن...و این که سرم شلوغ شده بود...ببخشید... 

اما به یادتون خواهم بود به یاد بانو فریناز عزیز..بانو نازنین...بانو گل مریم...و تمامی دوستان این دنیای مجازی... 

... 

...