حرفهای یواشکی

گم شده ای در این دنیای غریب بودم که پیدایم کردی... 

وقتی پیدایم کردی دیدی که چقدر خسته و پژمرده بودم ..دیدی که خستگی ام از زندگی در اوج جوانی غبار غم بر چهره ام نشانده بود... دیدی که دنیا و رسم های عجیبش چه بر سرم آورده بود... 

آخ که چقدر دلگیر بودم... 

دیدی که... 

به موقع به دادم رسیدی ...مثل همیشه ... 

اگر به دادم نمی رسیدی حتما شانه هایم توانش را از دست می داد...  

خدای مهربانم...پناه بی کسی هایم...عزیز دلِ خسته ام... دنیای این روزها آن قدر عجیب است که گاهی توجیه اتفاقات آن سخت ترین کار دنیا می شود...   

نمی دانم از چه چیز این دنیا برایت بگو یم... از دورغ هایش...از دورنگی هایش...از  فریب هایش...از نامردی هایش...از چه چیز آن بگویم؟  

 از هیچ کدام آن ها چیزی نمی گویم...چون خوب می دانم که در این میان این ماییم که ارزش زندگی را از یاد برده ایم...  

به اینجا که می رسم دیگر نمی دانم چه بگویم...از خودم خجالت می کشم... خجالت می کشم که تو به من گفتی که اشرف مخلوقاتت هستم ولی من با این همه لطفی که در حقم کردی چه کردم؟  

به این ها که فکر می کنم بعضی گلویم را می فشارد...بغضی گلویم را می فشارد که چطور هم می توان اشرف مخلوقاتت بود هم پر از تزویر...  

کاش میشد چشم ها را بست و باز کرد...آن وقت اثری از این همه بدی باقی نمانده باشد... 

خدایا خسته ام...چشمانم خسته است..پناهم ده...می خواهم بخوابم...  

صدایت آرام در گوشم پیچید که من اینجا بودم تو مرا پیدا کردی نه من...  

                                                                            چه آرامش خوبی...

 

پ.ن 1: سلام...

بعد از مدت ها بالاخره اومدم... تو این مدت بیشتر ازقبل قدر وبم رو فهمیدم...فهمیدم که چقدر دوسش دارم و این مدت جای خالیشو واقعا حس می کردم...

از همه دوستانی که تو این مدت بهم سر زدن ممنونم...

خیلی از دوستان تو صندوق پستی وب و نظرات نوشته بودن که چرا من تا حالا از خودم چیزی نگفتم...دلیل این کار که کاملا معلومه... ولی امیدوارم با خوندن ادامه ی مطلب بتونم پاسخشون رو بدم...

پ.ن2: وب کوچولوی من: دو ساله شدنت مبارک...

نمی دونم از کجا باید شروع کنم... ولی اول از همه بگم که اومدن پاییز و مهر بهم این موضوعو یادآوری کرد که وب کوچولوی منم دو ساله شد...

ولی این که چرا تا حالا از خودم نگفتم...چون اینجا فقط دل های آدما مهمه...نه این که تو زندگیشون چی کار می کنن و خیلی چیزای دیگه...

اینجا فقط همینه که مهمه...منم هیچ وقت به خودم این اجازه رو نمی دوم که اینجا از خودم و زندگی خودم بگم...

چون اینجا برای من نه دفتر مشاوره بوده که مشکلات زندگیم رو به مشورت عمومی بزارم ... نه دفتر خاطرات شخصی ...

در ضمن فکر کنم هر کدوم از ما بیرون از این دنیا اون قدر از آدمای اطرافمون می شنویم که فکر کنم بهتره بزاریم اینجا دیگه این چیزا مهم نباشه...

اینجا دیگه مهم نباشه که هر کدوم از ما چه کارایی می کنیم ... شغلمون چیه...ازدواج کردیم یا نه...

و بخاطر همین هم بوده که تا حالا جواب هیچ کدوم از این کامنت ها رو هم ندادم...حتی تاییدشون هم نمی کنم...و همون لحظه پاک می کنم...چون نمی خوام این دنیا هم مثه دنیای بیرون پر از روزمرگی ها بشه...

امیدوارم که تونسته باشم علت این موضوع رو بخوبی بیان کرده باشم...

سبز باشید...