همیشه خیلی زود دیر می شود ...

 

سلام... 

همیشه ...   

نمی دانم چرا همیشه خیلی زود دیر می شود ... 

و من چرا همیشه لحظه هایم برای گفتن تمام حرفهایم و این همه حقیقت تلخ می میرند... 

بی تکلف بگویم باز هم حس و حال شاعری سراغم آمده.... اگر چه خسته ام...   

آنقدر خسته که نمی دانم قافیه هایم در کجای این همه حرف و حس جا دارند....   

پس بگذار باز هم بی تکلف بگویمت... باز هم بی تکلف صدایت بزنم از پس این همه صدا ...

نامت را زمزمه می کنم...صدایت می زنم...جوابم می دهی؟   

نامت سرشار از حس هایی که از آنها گفتن برایم سخت است... و هر واژه ای که مرا به یادت بیندازد سرشار است از این حس...   

کاش پیش از این می دانستم که اولین بار که نگاهم کنی و اولین نسیمی که از سر لطفت بر وجودم نازل کنی... تبدیل به طوفانی می شود که حال تمام واژه های ذهنم و بهتر بگویمت تمام زندگی ام را به بازی گرفته است...   

آن روز را یادت هست؟ 

می دانم خود خواستم که این گونه باشم...می دانم که رسم این راه همین است...  

از نزدیک ترین واژه هایی که به ذهنم می رسد با تو سخن می گویم...   

اما به خودت قسم که همان نسیم لطفت بود که حالم را این گونه ساخت... 

و این گونه شد حال من...  

همان نسیم لطفت بود که ابتدا مستم کرد و بعد به بازیم گرفت... 

به بازیم گرفت تا بیشتر درکت کنم... و عطش مرا بیشتر کرد...   

و این همه عطش من گواه آتش توست...

آتشی که می سوزاند تمام جسم خسته ام را ولی باز هم می گویمت آتش تو تنها عطش مرا بیشتر می کند...    

قول می دهم آنقدر بسوزم در آتشت که غرق وجودت شوم ... آنقدر می سوزم که به قول تمام شاعر های واقعی دنیا به وصالت برسم ...   

 نمی دانم تا چه حد می توانم پای بند حرفهایم بمانم ... اما آرزو می کنم که بتوانم پای بند تمام حرفهایم بمانم ...   

می دانم فاصله ی من و تو اندازه دریافتن واقعی همان عبارت لا اله الا الله است ... 

می دانم که اگر طاقتم دهی و اگر این همه عطش کم نشود ... به صاحب خانه که خودت هستی می رسم...  

                                       ولی من مانده ام و این همه راه نرفته ...

 

پ.ن 1: محرم هم رسید... کاش این ماه فقط برامون معنی اشک و گریه نداشته باشه... کاش بیشتر درکش کنیم...   

پ.ن 2: سبز باشید ...